નફીસા

નફીસા, સારૂં થયુંકે તું આ રમખાણગ્રસ્ત શહેર છોડી જાય છે.

નહીં તો મંદિરોના આ શહેરમાં તારું જીવવું દોહ્યલું હતું.

ઇચ્છું તો પણ હું તારી સાથે આવી નથી શકતો.

એ જ પુરાણી કહાણી, મુનીમ લૂંટે શેઠને.

નવા શહેરમાં રસ્તો ભૂલી જાય તો પણ ડરતી નહીં.

નાના નાના રસ્તા છેવટે તો મળી જાય છે મોટા રસ્તાને.

ફિલસૂફી તો ફકત બતાવવાની જ હોય છે , એની પર વિશ્વાસ ના કરતી.

છેવટે તો લોકો પોતપોતાની રીતે જ જીવે છે લોક.

તારા સુડોળ દેહ આગળ સૌ કોઇ ઝૂકી જવાનું.

બચતી રહેજે, બધા દુનિયામાં એક સરખા જ હોય છે.

નવા શહેરની સરહદે ઉભા રહીને શું વિચારવું?

દૂર, મસ્જિદની ઉંચી, લાંબી બાંગ સાંભળે ત્યારે પગ ઉપાડજે ચાલી જવા.

ખબર છે મને કે તારે ચાલતા જ રહેવું પડશે.

થાકી જાય તો બોધિવ્રુક્ષની ઘટાદાર છાયામાં બેધડક બેસજે.

નફીસા, આ પથ્થરોના શહેરમાં થોડો રોકાઇ જઇશ.

મારી કોશીશ છે કે મૂગાં જીવતરને વાચા આપું.

સાંભળ, ત્યાં હળીમળી ન જતી લોકો સાથે
 નહીં તો તારો અંજામ આ શહેર જેવો જ આવવાનો.